Fraza: mrówki w internetowym sklepie Empik.com. Przeglądaj tysiące produktów, zamów i skorzystaj z darmowej dostawy do salonów Empik w całej Polsce! empikfoto.pl empikbilety.pl EmpikGO Papiernik Kontakt Pomoc Biznes Aplikacja mobilna Empik Pasje Empik Premium Zostań sprzedawcą Mrówki grzybiarki – charakterystyka. Należą one do plemienia Attini w obrębie, którego występują 2 rodzaje: Atta (15 gatunków) oraz Acromyrmex (24 gatunki). Mrówki Atta wykazują wyższy stopień ewolucji od swych blisko spokrewnionych grzybiarek Acromyrmex, dlatego to głównie im poświęcony będzie dzisiejszy wpis. cze nieodkrytych. W Polsce do tej pory znaleziono 101 gatunków mrówek, z których 96 żyje w wolnej przyro-dzie, a 5 tylko w ogrzewanych zimą budynkach. Mrówki dzięki swej wysokiej liczebności i kon-sumpcji oraz aktywności w ciągu całego sezonu we-getacyjnego, a także dzięki organizacji społecznej, Mrówki - Formicidae" - W. Czechowski, A. Radchenko, W. Czechowska, cz. 24, z. 63, 2004, Toruń. Lista gatunków mrówek występujących w Polsce oraz linki do ich opisów. Za pandemię najpierw w grze, a później w serialu "The Last of Us" odpowiada zmutowany grzyb z rodzaju Cordyceps. Do tej rodziny należy około 140 grzybów tzw. entomopatogenicznych. Te są pasożytami owadów, a wśród nich wyróżnia się takie, które są pasożytami letalnymi. Zabijają one swoich żywicieli, aby móc się rozmnożyć. kemampuan robot yang dapat berperilaku seperti manusia karena memanfaatkan. Mrówki – mimo że występujące tak powszechnie w naszym najbliższym otoczeniu – czyli wydawać by się mogło, że są tak powszechne i nijakie – jednak są niezwykłe. Mają swoje tajemnice, a ta książka sprawia, że nigdy nie powiecie o tym malutkim stworzonku: „Ot, to tylko taka zwykła mrówka”. Każda z nich jest jedyna w swoim rodzaju i właśnie … niezwykła. A jeśli znalazła się gdzieś blisko Was – np. na tarasie, na parapecie to na pewno nie znalazła się tam przypadkowo. Zjawiła się, ponieważ ma do wypełnienia jakąś ważną misję. Książka zawiera całe mnóstwo ciekawostek na temat mrówek małych i dużych. Te najmniejsze mają zaledwie 1 milimetr, te największe na świecie – nawet 4 centymetry. W Polsce nie spotyka się mrówek dłuższych niż 2 centymetry – o tym też przeczytacie w tej książce. W każdym razie naukowcy doliczyli się ok. 15 tysięcy gatunków i podgatunków mrówek. I ponoć drugie tyle czeka w kolejce na odkrycie. A więc do dzieła. Może właśnie ta książka obudzi w dzieciach ducha odkrywcy i badacza? A co jeszcze znajdziecie tutaj? Informacje na temat budowy mrówek, ich życia w licznej społeczności (w Polsce jedna kolonia mrówki ćmowej może liczyć nawet ponad milion robotnic!), podziale obowiązków w mrówczej rodzinie, zajęciach robotnic, powstawaniu nowych kolonii mrówczych, larwach, budowie mrowiska, przywilejach królowej, pożywieniu mrówek. Poznacie różne gatunki mrówek na całym świecie – jak już pisałam wcześniej – jest ich naprawdę baaaardzo dużo. Jacy wrogowie zagrażają mr... Nie tylko człowiek udomowił i hoduje zwierzęta na mięso. Całkiem możliwe, że podobnie postępują nasi bardzo dalecy i malutcy krewni. Będziemy mieli naukową sensację? Rzadko zdarza się bowiem, by wystąpienie nikomu nieznanego doktoranta, na dodatek na specjalistycznej konferencji gdzieś w dalekiej Oklahomie, przykuło uwagę mediów. Tymczasem młodemu entomologowi Scottowi Schneiderowi z University of Massachusetts poświęcił niedawno artykuł prestiżowy brytyjski tygodnik popularnonaukowy „New Scientist”, a za nim podchwyciły temat specjalistyczne serwisy internetowe oraz blogerzy piszący o naukach przyrodniczych. Czegóż takiego udało się dokonać amerykańskiemu biologowi? Nie zdążył on jeszcze opublikować rezultatów badań, a jedynie zaprezentował sensacyjnie brzmiące wstępne wyniki własnych obserwacji. Schneider podejrzewa mianowicie, że człowiek nie jest jedynym na ziemi hodowcą zwierząt z przeznaczeniem na mięso. Naszą wyjątkowość, przynajmniej pod tym względem, przekreśliły kilkumilimetrowej wielkości owady reprezentujące cztery gatunki mrówek (z rodzaju Melissotarsus) z Afryki i Madagaskaru. Żyją one w tunelikach wydrążonych pod korą drzew. Wraz z nimi mieszka tam, ciesząc się całkowitym bezpieczeństwem, kilka gatunków tarczników. To znane niemal każdemu hodowcy roślin małe pluskwiaki (a więc dość bliskie krewne mszyc), wysysające sok z łodyg. Jak dobrze być zjedzonym Mrówki od dość dawna znane są z tego, że żyją w symbiozie właśnie z mszycami. W zamian za zapewnienie im ochrony dostają od nich słodką spadź – wydzielinę będącą produktem przemiany materii, jednak bogatą w substancje odżywcze. To znane już zachowanie mrówek w jakimś stopniu przypomina więc np. ludzką hodowlę krów mlecznych czy kóz. Dlatego właśnie obecność tarczników wśród afrykańskich mrówek wzbudziła zainteresowanie Scotta Schneidera – te pluskwiaki nie produkują bowiem spadzi w ogóle. Jak to wyjaśnić? Zdaniem Amerykanina, mrówki traktują tarczniki jak ludzie np. hodowlę świń – po prostu je zjadają. Choć na pierwszy rzut oka może wydawać się to szokujące, bycie zjedzonym jest korzystne dla pluskwiaków. Przynajmniej z punktu widzenia ich samolubnych genów, którym zależy wyłącznie na tym, by się powielić. Tarczniki są bowiem bardzo blisko między sobą spokrewnione (częściowo rozmnażają się na drodze dzieworództwa). Dlatego poświęcenie się niektórych osobników w formie pokarmu dla mrówek jest zgodne z interesem własnych genów. Ich niezjedzone siostry przeżyją i będą dalej się powielać dzięki mrówkom, które zapewniają im skuteczną ochronę. Schneider twierdzi, że być może nawet doszło do „udomowienia” tarczników. Te odważne hipotezy wymagają jeszcze dokładnego sprawdzenia. Bo mogło się stać i tak, że pluskwiaki znalazły sposób otumaniania mrówek za pomocą sygnałów chemicznych, dzięki którym traktowane są jak członkowie kolonii i chronione. A ponieważ obserwacja Melissotarsus jest trudna – owady błyskawicznie zatykają otwory, którymi próbuje się je podglądać – Schneider w ciągu najbliższego roku zamierza dokładnie przebadać skład izotopowy ciał mrówek. Powinno dać to odpowiedź na pytanie, w jakim stopniu ich pokarm jest roślinny, a w jakim zwierzęcy. Jeśli hipotezy młodego amerykańskiego naukowca okażą się prawdziwe, będzie to naprawdę spora sensacja. Ale czy rzeczywiście aż tak wielka? Mrówki zadziwiają przecież badaczy swoimi hodowlanymi umiejętnościami już od lat. Niektóre gatunki zamieniły się w prawdziwych pasterzy, całkowicie uzależnionych od swoich stad mszyc – i na odwrót. Przykładem może też być gatunek Dolichoderus cuspidatus z Malezji wypasający inne owady. Mrówki te przenoszą czerwce (inne małe pluskwiaki, ale również żywiące się sokami roślin) nawet 20 m od gniazda, by mogły pożywić się roślinami. Ponieważ czerwce najbardziej lubią młode pędy, pasterze co pewien czas szukają nowych pastwisk, na które ostrożnie przenoszą swoją trzodę. W gnieździe Dolichoderus cuspidatus żyje ok. 10 tys. robotnic i królowa oraz co najmniej kilka tysięcy czerwców, które również rozmnażają się pod czujnym okiem mrówek. A gdy pojawia się jakieś niebezpieczeństwo, czerwce wdrapują się na grzbiety swoich opiekunów i są przenoszone w bezpieczne miejsce. Nigdy jednak nie zaobserwowano, by Dolichoderus pożywiały się swoimi podopiecznymi. Natomiast udokumentowano inne ciekawe zjawisko: królowe odbywające lot godowy, by założyć nową kolonię, zabierają ze sobą czerwce. Mrówcze grzybki Większe wrażenie wywołują chyba tylko zdolności ogrodnicze mrówek. Na świecie żyje kilkadziesiąt gatunków tzw. grzybiarek parasolowych. Każdy, kto był w tropikalnym lesie, bez trudu dostrzegł długie kolumny maszerujących mrówek, każda z kawałkiem liścia niesionym nad sobą (stąd ich nazwa, bo wyglądają, jakby wędrowały pod zielonymi parasolami). Jak wyliczył prof. Edward O. Wilson, słynny biolog z Uniwersytetu Harvarda, gdyby powiększyć grzybiarki do rozmiarów zbliżonych do człowieka, to okazałoby się, że robotnice poruszają się z prędkością nawet 26 km/godz. i pokonują dziennie ok. 15 km, każda przenosząc ponad 300 kg liści. Ten ogromny trud służy jednemu celowi – liście są potrzebne do podziemnych upraw. Po ich przemieleniu na powstałej w ten sposób papce rozrasta się grzyb hodowany przez owady. U niektórych gatunków mrówek i grzybów symbioza ta jest tak ścisła, że jedne nie potrafią już żyć bez drugich. Co więcej, by jak najskuteczniej uprawiać grzyby, np. gatunek Atta laevigata jest podzielony na wiele wyspecjalizowanych kast – od potężnych żołnierzy po wielokrotnie od nich mniejsze robotnice pielęgnujące grządki z grzybami. Część robotnic zajmuje się wyłącznie dostarczaniem kawałków liści. Inna kasta rozcinaniem ich na milimetrowej szerokości fragmenty. Kolejne, mniejsze mrówki rozdrabniają i ugniatają materiał roślinny, który układają w stosy. Następna kasta zajmuje się przycinaniem grzybów tam, gdzie rosną rzadziej, i przenoszeniem na nowe grządki. To jednak nie koniec – najmniejsze robotnice zajmują się sprawdzaniem upraw, dbaniem o czystość ich powierzchni oraz usuwaniem innych grzybów (mają również w swoich organizmach bakterie produkujące antybiotyki, zabijające inne grzyby pasożytujące na mrówczych uprawach). Odcinają również kawałki hodowanej grzybni i zanoszą jako pokarm dla pozostałych mieszkańców mrowiska. Gdy młoda królowa zakłada nową kolonię, zabiera ze sobą kłębek grzybni w małej kieszeni na dnie jamy gębowej. Nauka liczona w milionach lat Warto wspomnieć o jeszcze jednym ciekawym przykładzie zdolności farmerskich mrówek. Żyjący w amazońskim lesie deszczowym gatunek Myrmelachista schumanni odżywia się liśćmi drzew Duroia hirsuta oraz żyje na nich. By ochronić swoje źródło pokarmu, mrówki usuwają wszystkie inne rośliny z okolicy, tak jak ogrodnicy pielą swoje grządki. Okoliczni mieszkańcy nazywają miejsca, gdzie rosną wyłącznie Duroia hirsuta, diabelskimi ogrodami. Bo rzeczywiście stanowią nienaturalny widok w obfitym we wszelaką roślinność otoczeniu amazońskiego lasu. W tym przypadku roślina niejako godzi się na to, by być jedzona – co byłoby pewną analogią do wspomnianych wcześniej pluskwiaków tarczników. Korzyści dla Duroia hirsuta są bowiem znacznie większe niż straty – zwycięstwo w konkurencji z tysiącami innych roślin niezwykle bogatego ekosystemu lasu deszczowego oraz ochrona przed szkodnikami. Imponujące umiejętności rolnicze mrówek zdają się wskazywać, że do podobnych rozwiązań ewolucja dochodziła różnymi drogami. Jedna wiodła przez wyjątkowo rozbudowane ludzkie mózgi, druga przez ścisłą współpracę milionów owadów społecznych obdarzonych nieporównanie najmniej rozbudowanym systemem nerwowym. Do tego należy dodać jeszcze odpowiednio długi czas – szacuje się, że mrówki uczą się hodować pluskwiaki już od kilkudziesięciu milionów lat. Może więc to one, tak naprawdę, były pierwszymi rolnikami na ziemi… Wszyscy wiedzą, że największym zwierzęciem jakie kiedykolwiek żyło na naszej planecie jest płetwal błękitny, najszybszym ssakiem jest gepard, a najmniejszym ptakiem koliber. Czy wiemy jednak, jakie jest największe zwierzę występujące w Polsce, które ptaki najdłużej żyją, a które płazy są najmniejsze? W ramach akcji #KochamPolskąPrzyrodę zapraszam na wpis „Rekordy fauny Polski”.GiganciPierwsza runda należy do olbrzymów. Za największego rodzimego ssaka uważa się żubra, ze względu na jego wielki łeb i potężny grzbiet. Ale za to łoś przewyższa żubra wzrostem – najwyższe żubry mają w kłębie 188 cm, podczas gdy, przeciętny łoś osiąga wysokość ponad 2 m w kłębie, a przecież doliczyć trzeba jeszcze szyję i głowę! Nasz największy drapieżnik to oczywiście niedźwiedź brunatny, trzeci co do wielkości niedźwiedź europejski kot to oczywiście ryś euroazjatycki. A czy wiecie jak nazywa się największy gryzoń w Polsce? To oczywiście bóbr europejski, którego siekacze mogą sięgać długości 15 cm! W dawnych czasach panował przesąd, że zęby bobra powieszone na szyi niemowlęcia miały zmniejszać ból ząbkowania.. Z kolei największy ssak owadożerny w Polsce i całej Europie to nasz poczciwy jeż (Erinaceus europacus). Jego ulubionym pokarmem nie jest wcale jabłko, zajada się natomiast dżdżownicami. Może też atakować węże, jest odporny na jad żmii. Jego ofiarą mogą padać nawet chodzi o ptaki to najcięższym ptakiem latającym jest łabędź niemy. Największą rozpiętością skrzydeł szczyci się bielik, który wbrew utartym poglądom nie jest orłem, lecz jastrzębiem. Zaś najwyższym polskim ptakiem nie jest wcale bocian, ale żuraw, który sięga 140 cm a zarazem najrzadszym polskim wężem, jest Wąż Eskulapa, który jako jedyny rodzimy gatunek węża potrafi wspinać się na drzewa. Wśród płazów nie mamy takich olbrzymów jak żaba goliat, czy np. aksolotl. Największym płazem bezogonowym w Polsce, ale również w całej Europie jest ropucha szara, zaś największym ogoniastym jest otoczona nutką tajemniczości i magii salamandra apollo (Parnassius apollo) to nasz największy motyl – rozpiętość skrzydeł sięga do 9 cm. Niestety z powodu zmian siedliskowych i kolekcjonerstwa gatunek ten jest zagrożony najlepszymi piechurami są wilki, które jednej nocy potrafią przebyć niebywałe odległości, nawet do 50 km! A to dlatego, że muszą kontrolować zajmowane przez siebie tereny, w Polsce zajmują areały o powierzchni nawet 160 km². W locie nie ma szybszych od jerzyków, których prędkość może pokonać pikujący sokół, który spada na swą ofiarę z prędkością 360 km/h! Jerzyki w czasie lotu jedzą, piją, a nawet śpią! Prędkości lotu mogą być dla niektórych zaskakujące, dlatego poniżej przedstawiam małe zestawienie szybkich lotniarzy:jerzyk – 130 km/hjaskółka dymówka – 90 km/hsokół wędrowny – 75 km/h, lot pikujący 360 km/h!kaczka – 65 km/hgołąb – 60 km/hczajka – 50 km/hwróbel – 42 km/hsroka – 30 km/ który spośród polskich ssaków jest najlepszym pływakiem? Jak ryba w wodzie czuje się zarówno wydra jak i foka szara zwana też szarytką, ale z racji, że wychodzą one również na ląd, za najbardziej wytrwałego pływaka trzeba uznać rzadkiego morświna, który przecież nie rozstaje się z środowiskiem wodnym. Do najszybszych morskich ssaków jest im jednak daleko – pływają z prędkością 17-22 km/h, podczas gdy podobnej wielkości delfin potrafi osiągać prędkość 55 km/ przeciwnym biegunie stoją nasze malutkie skarby. W Polsce występuje najmniejszy ssak na świecie: ryjówka malutka – jest mniej więcej długości palca serdecznego dorosłego mężczyzny. Mysikrólik zwyczajny to malutki ptaszek, który ma tak krótkie nóżki, że zupełnie nie potrafi się na nich poruszać, może jedynie uchwycić się nimi cienkiej gałęzi. Najmniejszym gryzoniem nie tylko Polski, ale całej Europy jest urocza badylarka. Najmniejszym polskim ssakiem drapieżnym jest natomiast łasica. Pomimo niewielkich rozmiarów jest bardzo pożyteczna w zwalczaniu gryzoni – zabija więcej niż zjada; w ciągu swego niedługiego życia (około 3 lata) potrafi zabić 2000 -3000 drobnych fauny Polski w innych kategoriachJednym z naszych najbardziej łapczywych gatunków jest zaskroniec – połyka żywą ofiarę (najczęściej żaby, ale też inne płazy i ryby), a wystraszony może wypluć ofiarę, która może wrócić do życia. Naszym odpowiednikiem skunksa – naszym małym śmierdzielem jest nie kto inny, tylko tchórz. W chwili zagrożenia wydziela śmierdzącą wydzielinę z gruczołów podogonowych. Na drugim biegunie jest borsuk – nasz największy czyścioch. Osobniki tego gatunku są z reguły wolne od pasożytów i rzadko chorują. Bardzo dbają o czystość nor, mają również specjalne toalety, czyli otwory w ziemi, z dala od swoich nor. Na zanieczyszczeniach środowiska mogą korzystać mewy, które podobnie jak hieny i sępy są odporne na bakterie gnilne i wile trucizn. Więc jako nieliczne korzystają z pogorszenia stanu środowiska, wybierając odpadki ze ścieków i zanieczyszczonych śmieszkaCiekawostki: Fauna Polski obejmuje ok. 33 tysiące gatunków, z czego 36 gatunków to endemity, a 38 zasobne w gatunki są przedstawiciele stawonogów 28 489 gatunków, a z pośród kręgowców najliczniej występują u nas ptaki – 356 gatunków (ryby 116 gatunków, ssaki 116 gatunków, płazy 18 gatunków i gady zaledwie 9 gatunków).Najliczniej występują zarówno u nas jak i na całym świecie z najbardziej niesamowitych ssaków Polski są rzęsorek rzeczek i rzęsorek mniejszy, które jako jedne z nielicznych ssaków świata produkują jad!Tu co prawda pośredni rekord, bo tyczy się Puszczy Białowieskiej, ale sprawa dotyczy ssaków kopytnych; otóż Puszcza Białowieska zachowała różnorodność kopytnych sprzed dwóch tysięcy lat – jest to ewenement na skalę Europy. Trzeba jednak pamiętać, że podczas I Wojny Światowej żubry zostały wybite, ale przed II Wojną Światową z sukcesem udało się je reintrodukować w specjalnym zwierzyńcu. Okres reintrodukcji trwał do 1966 roku. W chwili obecnej populację żubrów na terenie Puszczy szacuje się na ponad 400 sztuk (w 2007 roku była to liczba 402).Kukułka jest jedynym w Polsce ptakiem, u którego występuje pasożytnictwo lęgowe, czyli podrzucanie jaj do gniazd innych to „kraj bocianów„. Szacowana liczba bocianów między Odrą a Bugiem to ponad 40 tys. sztuk, a więc 1/4 światowej populacji. Mrówki zazwyczaj są bardzo małymi owadami. Istnieje jednak grupa mrówek, której przedstawiciele mają całkiem spore, przynajmniej jak na owady rozmiary. Grupą tą są gmachówki, czyli przedstawiciele rodzaju Camponotus. U gmachówek zamiast jednej kasty robotnic istnieją trzy kasty wypełniające ich zadania. Kasty te to żołnierze, zbieraczki i piastunki, co razem z królową i samcami daje łącznie pięć kast. Podział kasty robotnic na kolejne kasty nazywamy polimorfizmem. Rodzaj Camponotus zaliczany jest do podrodziny Formicinae. W naszym artykule zapoznacie się z podstawowymi informacjami dotyczące gmachówek takich jak gmachówka drzewotoczna, gmachówka cieśla, gmachówka pniowa i gmachówka smolista. Napiszemy też jak pozbyć się mrówek z domu, jak wyeliminować mrówki z domu, jak wytępić mrówki w domu, co zrobić aby nie mieć mrówek w domu i jak zniszczyć mrówki w domu. Obok gmachówek uwzględnimy tu również sprawiające szczególnie duże problemy mrówki faraona. Dowiecie się zatem jak się pozbyć mrówek faraona z domu, co zrobić żeby nie mieć mrówek faraona w domu, jakie są sposoby na mrówki faraona i jakie są metody a mrówki faraona. Formicinae Formicinae są obejmującą ponad 4000 gatunków podrodziną mrówek. Podrodzina ta dzieli się na 11 plemion. Charakterystycznymi cechami mrówek zaliczanych do tej rodziny są szeroki nadustek, a także rowki czułkowe położone daleko od przedniej krawędzi i pochylone w kierunku linii środkowej. Zazwyczaj za równo przyoczka jak i oczy przedstawicieli tej rodziny są dobrze rozwinięte. Panewki bioder zamknięte są pod wąską beleczką oskórkową. Pomostek składa się z pojedynczego segmentu w którym sternum oraz tergum zlewają się ze sobą. Przedstawiciele tej rodziny nie posiadają żądła lub jest ono szczątkowe, a w związku z tym niefunkcjonalne. U przedstawicieli tej grupy u których jądro jest obecne lancety nie są połączone stawowo. Mające duże rozmiary zbiornik na jad wyspecjalizowany jest w produkowaniu kwasu mrówkowego. Ujście wspomnianego zbiornika zazwyczaj otoczone jest wieńcem złożonym ze szczecinek. Czasami zdarza się, że ujście to znajduje się pod pygidium. U mrówek tych zaobserwować można wiele cech prymitywnych na przykład przyoczka u robotnic lub kokony dookoła larw. Większość przedstawicieli tej rodziny buduje gniazda pod ziemią, ale istnieją także gatunki, które zamieszkują na drzewach. Gmachówka drzewotoczna Największą gmachówką występującą w Polsce, a jednocześnie największą występującą w Polsce mrówką w ogóle jest gmachówka drzewotoczna (Camponotus ligniperda). Występowanie gmachówki drzewotocznej Gmachówka drzewotoczna występuje na terenie lasów, a także na terenach otwartych, które porośnięte są krzewami. Poza Europą gmachówka drzewotoczna występuje także na terenie Bliskiego Wschodu. Gmachówki drzewotoczne budują gniazda wewnątrz próchniejących pni drzew, oraz wewnątrz dużych drzew w tym zwłaszcza w ich podziemnych częściach. Podział społeczeństw gmachówki drzewotocznej na kasty Społeczeństwa gmachówek drzewotocznych podobnie jak społeczeństwa innych gatunków mrówek dzielą się na kasty. Największe podobnie jak jest to w przypadku innych gatunków mrówek są mające około 18 milimetrów długości królowe. Zazwyczaj w gnieździe jest jedynie jedna królowa. Wbrew temu, co może się wydawać laikom nie jest to standardem w przypadku mrówek. Na przykład u mrówek faraona znanych też jako faraonki królowe są bardzo liczne, a w jednej kolonii może ich być nawet 2000. Głowa królowych jest całkowicie czarna. Pierwsze dwa, a czasami nawet cztery z segmentów odwłoka mają kolor czerwono-pomarańczowy. Boki ciała, oraz nogi zazwyczaj są czerwonobrązowe lub czerwone. Błyszczące ciała gmachówek drzewotocznych pokryte są nielicznymi włoskami. Samce gmachówek drzewotocznych mają 12 milimetrów długości. Ciała robotnic są dwubarwne. Tułów jest brązowy lub czerwony. Pierwsze z dwóch segmentów odwłoka są czerwonawe. Głowa, oraz pozostałe segmenty odwłoka są czarne. Przedstawiciele kasty żołnierzy osiągają do 17 milimetrów długości. Ich charakterystyczną cechą są silne żuwaczki. Nieco mniejsze, bo mające od 11 do 13 milimetrów długości zbieraczki zaopatrują kolonię w pokarm. Najmniejsze, mające od 6 do 8 milimetrów długości piastunki zajmują się poczwarkami oraz larwami. Zwyczaje gmachówek drzewotocznych Gmachówki drzewotoczne są mrówkami terytorialnymi. Poza sytuacjami, gdy uszkodzone zostanie ich gniazdo nie atakują jednak ludzi. Gmachówki drzewotoczne zmieniają szybkość poruszania się w zależności od sytuacji. Najszybciej poruszają się podczas polowania lub walk z innymi gatunkami mrówek. Zazwyczaj jednak poruszają się dosyć spokojnie. Gmachówki drzewotoczne szczególnie często walczą z mrówkami rudnicami. Jeśli w pobliżu pojawią się inne gatunki mrówek gmachówki stają się agresywne i bezlitośnie likwidują swoich przeciwników. Gmachówki drzewotoczne tworzą w drzewach szerokie korytarze, które uszkadzają drewno. Mimo to zazwyczaj uważane są one za owady pożyteczne ponieważ zabijają one duże ilości szkodników. Co jedzą gmachówki drzewotoczne? Gmachówki drzewotoczne odżywiają się owadami, oraz spadzią. Rozmnażanie się i rozwój gmachówek drzewotocznych Kolonie zakładane są przez królowe gmachówek drzewotocznych w sposób klasztorny. Zazwyczaj pierwsze piastunki wylęgają się z jaj dopiero wiosną. To kiedy pojawią się zbieraczki uzależnione jest od warunków w gnieździe. Może się to zdarzyć już w drugim pokoleniu. Kiedy robotnic jest już około 200 zaczynają pojawiać się pierwsi żołnierze. Kolonie gmachówek są bardzo duże. Mają one nawet 10 000 osobników, choć mija sporo czasu zanim kolonie osiągną tak dużą liczebność. Formy płciowe gmachówek drzewotocznych pojawiają się podczas późnego lata. Rójkę gmachówki drzewotoczne odbywają jednak dopiero po przezimowaniu. Rójki gmachówek drzewotocznych odbywają się podczas ciepłych, majowych wieczorów. Często zdarza się, że rójka ma miejsce po zachodzie słońca. Gmachówki drzewotoczne jako gatunek hodowlany Gmachówka drzewotoczna jest popularnym gatunkiem hodowlanym. Jest tak głównie z powodu łatwości hodowli tego owada. Mimo to osoby obeznane z tematem hodowli mrówek polecają je raczej dla doświadczonych hodowców. Jest tak ponieważ dochowanie się pierwszych pokoleń trwa wiele miesięcy, a nawet rok. Osoby dopiero zaczynające swoją przygodę z mrówkami zazwyczaj nie są gotowe na czekanie na efekty swoich działań przez tak długi czas. Mrówki gmachówek drzewotocznych z kolonii hodowanych sztucznie ignorują ludzi. Oprócz gmachówki drzewotocznej na terenie Polski występują również inne gatunki gmachówek. Przyjrzyjmy się im bliżej. Gmachówka cieśla (Camponotus herculeanus) Łacińskie nazwy gmachówki cieśli Gmachówka cieśla znana również jako gmachówka koniczek występuje bardzo powszechnie. W związku z tym była ona wielokrotnie opisywana. Dlatego gmachówka cieśla ma wiele łacińskich nazw. Nazwy te to między innymi Formica herculeanus, Formica castanea, Formica atra, Formica intermedia i Camponotus whymperi. Występowanie gmachówki cieśli Gmachówka cieśla występuje na terenie Europy, Bliskiego Wschodu i wschodniej paleoarktyki. W Polsce gmachówka cieśla najczęściej występuje na terenie cienistych borów, rzadziej na śródleśnych porębach oraz polanach. Jej stanowiska znajdują się głównie w północno-wschodniej części kraju, oraz w górach, gdzie najczęściej widywana jest na stokach południowych oraz południowo-wschodnich. Jak wygląda gmachówka cieśla? Gmachówka cieśla jest stosunkowo dużą mrówką. Robotnice są czerwonobrunatne. Na nasadzie ich odwłoka znajduje się niewielka, czerwona plama. Robotnice gmachówki cieśli mają pomiędzy 5, a 12 milimetrów długości. Królowe osiągają do 16 milimetrów długości. Co jedzą gmachówki cieśle? Gmachówki cieśle są mrówkami drapieżnymi niemniej odżywiają się głównie nektarem i sokiem roślin, oraz spadzią mszyc. Gniazda gmachówek cieśli Gniazda zakładane są przez gmachówkę cieślę wewnątrz próchniejących korzeni i pniaków, a także w drewnie drzew iglastych w tym zwłaszcza tych, które zostały osłabione przez grzyby. Drzewami w których gniazda te zakładane są najczęściej są sosny, jodły i świerki. Bardzo często zdarza się, że są to drzewa częściowo spróchniałe zlokalizowane w zaciemnionych miejscach. Gniazda gmachówek cieśli sięgają dość wysoko bo na wysokość wynoszącą aż do 10 metrów. Charakterystycznymi cechami zasiedlanych przez gmachówki cieśle drzew są drobne, ciemniejące wiórki, które znajdują się przy podstawie pnia. Początkowo gmachówki cieśle gniazdują w ziemi. Dopiero z czasem przenoszą się one do szczelin martwego drewna wewnątrz którego drążą korytarze. Rzadko zdarza się, aby gmachówka cieśla uszkadzała zdrowe drzewa. Nawet w żyjących drzewach gmachówka cieśla uszkadza głównie ich gnijące części. Rozmnażanie się i rozwój gmachówek cieśli Charakterystyczną cechą gmachówek cieśli jest to, że osobniki mogące się rozmnażać, które pojawiają się późnym latem aż do hibernacji aktywnie uczestniczą w życiu kolonii. Po wybudzeniu się zajmują się jednak już tylko przygotowaniami do lotu godowego. Loty godowe gmachówek cieśli odbywają się w maju. Sporadycznie zdarza się jednak, że odbywają się one w czerwcu. Podgatunki gmachówki cieśli Istnieją dwa podgatunki gmachówki cieśli. Podgatunki te to Camponotus herculeanus eudokiae i Camponotus herculeanus herculeanus. Gdzie występują gmachówki cieśle? Gmachówka cieśla występuje na terenie całej Polski, ale najliczniejsza jest w lasach iglastych zlokalizowanych w południowej części Polski. Zwyczaje gmachówki cieśli Aktywność gmachówek cieśli ma miejsce głównie w godzinach porównaniu z gmachówką drzewotoczną gmachówka cieśla jest mniej agresywna i bardziej skryta. Często zdarza się, że gmachówka cieśla pojawia się w niewielkiej odległości od kolonii mrówek Manica rubida albo Formica sanguinea. Gniazda zakłada w sposób klasztorny. Hodowla gmachówki cieśli Gmachówka cieśla jest popularnym gatunkiem hodowlanym. Najczęściej hodowana jest w pionowych formikariach, które wypełnione są balsą lub korkiem. Podobnie jak gmachówka drzewotoczna jest to gatunek dla osób cierpliwych. Prowadzenie przez gmachówki cieśle skrytego trybu życia dodatkowo zmniejsza atrakcyjność hodowli. Z tych powodów polecane są raczej osobom, które mają już doświadczenie z hodowlą mrówek. Przez hodowców gmachówki cieśle karmione są najczęściej żółtkami jaj, miodem, cukrem i witaminami. Gmachówka pniowa Gmachówka pniowa znana również jako mrówka pniowa (Camponotus fallax) aktywna jest głównie nocą. Z tego powodu w naturze dość trudno jest ją zaobserwować. Odżywia się niewielkimi owadami w tym zwłaszcza motylami, oraz spadzią. Królowe osiągają od 9,5 do 11 milimetrów długości. Ciała królowych są czarne lub ciemnobrązowe i błyszczące. Nogi, czułki oraz szczęki są brązowe. Samce mierzą od 6,5 do 7,5 milimetrów długości. Ich ciała są czarne i błyszczące. Nogi, czułki i szczęki mają rudy, albo brązowy kolor. Na odwłoku rzadko rozmieszczone są długie włosy. Czasami zdarza się, że na tułowiu, oraz odwłoku nie ma włosów. Ciała robotnic są ciemnobrązowe lub czarne. Kolor tułowia jest jaśniejszy niż reszta ciała. Czułki składają się z dwunastu segmentów. Jednosegmentowy stylik ma kształt tarczki. Żołnierze mają od 7 do 9 milimetrów długości. Ich oczy są duże i spłaszczone. Tułów jest węższy od głowy. Na szczękach znajdują się zęby w ilości od 4 do 5. Na długich nogach znajduje się jedynie kilka włosków. Piastunki mają od 4 do 6 milimetrów długości. Ich głowy są mniejsze od głów żołnierzy, a czułki większe. Zbieraczki mają od 6 do 8 milimetrów długości. Lot godowy mrówki pniowej odbywa się podczas majowych nocy. Mrówki pniowe występują na terenie lasów liściastych w których można je spotkać wewnątrz szczelin drzew liściastych takich jak jesiony, orzechy włoskie, lipy, buki i dęby. Sporadycznie zdarza się, że mrówki pniowe zasiedlają również gałęzie głogu lub brzóz. Gniazda mrówek pniowych mają postać sieci wąskich korytarzy. Korytarze te łączą się w kilka lub kilkadziesiąt korytarzy szerszych. Pojedyncza kolonia może liczyć nawet kilkanaście tysięcy osobników. Na terenie Polski gmachówka pniowa występuje bardzo rzadko. Jej stanowiska znajdują się między innymi na terenie Dolnego Śląska. Szybki przyrost i ładny wygląd sprawiają, że mrówki pniowe są popularne wśród hodowców. Mrówki pniowe karmione są przez nich żółtkiem jaj, miodem, witaminami oraz owadami takimi jak ćmy, drobne świerszcze oraz inne gatunki mrówek. Gmachówka smolista Gmachówka smolista (Camponotus piceus) występuje na terenie południowej Europy, północnej Afryki oraz wielu rejonów Bliskiego Wschodu i Azji Centralnej. Pojawia się na terenie stepów, odkrytych górskich stoków i rzadkich lasów. Gniazda gmachówki smolistej ukryte są w glebie. Na terenie Polski znana jest z pojedynczego, oddalonego od innych miejsc występowania tego gatunku stanowiska znajdującego się w Krzyżanowicach. Stanowisko te to gipsowe wzgórze, które rzadko pokryte jest roślinnością. Wzgórze to znajduje się na terenie Nadnidziańskiego Parku Krajobrazowego. Gmachówki smoliste opiekują się mszycami w zamian odżywiając się ich spadzią. Żywią się też nektarem i innymi owadami. Robotnice mają od 4 do 7 milimetrów długości. Na ich ciele znajduje się wyraźne wgłębienie metanotalne. Królowe mają od 7 do 9 milimetrów długości. Na ich głowie znajdują się liczne, długie włoski. Na środku nadustka znajduje się wcięcie. Gmachówki w domach Gmachówki często budują gniazda w budynkach lub budowlach wykonanych z drewna na przykład drewnianych domach, altanach i werandach. Na ich żerowanie narażone są zwłaszcza wykonane z drewna domy letniskowe, które często znajdują się na terenach występowania gmachówek. Zniszczenia dokonywane w nich przez gmachówki bywają całkiem spore. Gmachówki są największymi mrówkami w Polsce, nie są jednak mrówkami powodującymi największe problemy i straty. Dużo większe problemy i zniszczenia powodują na przykład będące dla odmiany jednymi z najmniejszych mrówek występujących w Polsce mrówki faraona (najmniejsza jest mająca zaledwie 2 milimetry długości mrówka złodziejka, która jest zresztą do mrówki faraona bardzo podobna). Mrówki faraona przenoszą szkodliwe mikroorganizmy, niszczą żywność, a ich ukłucia powodują alergie i zakażenia. Zwalczanie mrówek Mrówki w domach bez względu na ich gatunek mogą powodować duże straty. W związku z tym konieczne może być zwalczanie mrówek. W przypadku gmachówek rzadko prowadzone są działania mające na celu zwalczanie mrówek. Częściej jednak prowadzone są one w przypadku mrówek takich jak np. mrówki faraona. Istnieją liczne domowe metody na mrówki. Nie są one jednak szczególnie skuteczne. Trudne jest zwłaszcza za ich pomocą zwalczanie mrówek faraona. Domowe sposoby na mrówki w tym domowe sposoby na mrówki faraona polegają głównie na umieszczeniu na trasach przemarszu mrówek faraona substancji lub produktów o intensywnym zapachu takich jak na przykład sól, pieprz, pieprz ziołowy, cynamon, proszek do pieczenia, wazelina, ocet, sok z cytryny, woda z czosnkiem lub liście pomidorów. Ponieważ mrówki często pojawiają się w domach w poszukiwaniu pożywienia w ich zwalczaniu pomocnym może być przechowywanie pożywienia wewnątrz pojemników, które szczelnie chronić będą żywność przed mrówkami. Ważnym jest jednak by pojemniki te były całkowicie szczelne ponieważ mrówki, a zwłaszcza sprawiające duże problemy w domach mrówki faraona nierzadko są bardzo małe. Mrówek można pozbyć się również poprzez fizyczne zniszczenie gniazda. Może być to jednak trudne zwłaszcza w przypadku mrówek takich jak mrówki faraona, które zakładają swoje gniazda wewnątrz budynków i to często w trudno dostępnych miejscach. Gniazda mrówek znajdujące się poza domem zniszczyć jest znacznie łatwiej jeśli tylko uda się nam je namierzyć. Najprościej jest to zrobić poprzez zalanie gniazda przy pomocy wrzącej wody albo użycie insektycydów dedykowanych do zwalczania mrówek. Niestety czasami odnalezienie gniazda mrówek okazuje się niemożliwe. Samodzielne zwalczanie mrówek może być bardzo trudne. Szczególnie trudne jest samodzielne zwalczanie mrówek faraona, które z jednej strony zakładają swoje gniazda w trudno dostępnych miejscach budynków, a z drugiej strony mają wiele królowych w związku z czym potrafią odrodzić się jeśli ich kolonia nie zostanie zniszczona całkowicie. W związku z tym jeśli konieczne jest zwalczania mrówek, a zwłaszcza zwalczane mrówek faraona warto skorzystać z usług profesjonalnej firmy mającej w swojej ofercie profesjonalne zwalczanie mrówek w tym profesjonalne zwalczanie mrówek faraona. Skorzystanie z usługi profesjonalne zwalczanie mrówek to najlepszy sposób na pozbycie się mrówek. Opiszemy poniżej kilka gatunków mrówek, z którymi spotykamy się w Polsce najczęściej: Pierwomrówka łagodna Jest to owad o ciemnoszarej barwie. Robotnice tego gatunku osiągają 5 mm, samce około 9 mm. a królowe do 11 mm długości. Odżywiają się głównie mszycami i spadzią. Gniazda budują pod ziemią, najchętniej pod kamieniami lub w starym, suchym drewnie. Robotnice tego gatunku stają się często niewolnicami mrówek amazonek. Mrówka rudnica Pod tą wspólną nazwą występuje kilka gatunków, rozpoznawanych jedynie przez entomologów i doświadczonych leśników, ma barwę czarnoczerwoną. Robotnice mają 4-9 mm długości, a samce i królowe osiągają długość do 11 mm. Rudnice budują gniazda pod ziemią i nad ziemią, tworząc duże kopce z gałązek, ziemi i igliwia. Mrowiska te należy chronić, bowiem mrówki rudnice niszczą owady-szkodniki, stanowiące ich pokarm. Mrówka amazonka Owad ten ma barwę rudą. Królowa osiąga długość 10 mm, robotnice i żołnierze - ok. 7 mm. Mają one mocne, szablaste szczęki. Nie budują własnych gniazd. Zapłodniona samica wchodzi do cudzego gniazda - przeważnie pierwomrówki łagodnej - zabija królową i wykorzystuje robotnice pierwomrówki do pielęgnacji własnych larw. Robotnice i żołnierze amazonki uzupełniają zapas niewolnic, rabując w innych gniazdach poczwarki i przenosząc je do zajętego przez siebie gniazda. Taki najazd może spowodować walki między atakowanymi i atakującymi. Mrówka amazonka, żywiąca się owadami, jest także sprzymierzeńcem człowieka. Mrówka gmachówka zwana inaczej koniczkiem, ma około 18 mm długości, barwę czarną z ciemnoczerwonymi nogami. Gniazdo, o wysokości do 10 m, zakłada w drzewach liściastych, martwych lub żywych. Drzewa takie są tak osłabione, że każdy gwałtowniejszy wiatr może je zwalić. Pokarm tych mrówek stanowią mszyce i spadź. Krewniaczka gmachówki europejskiej, żyjąca w tropikalnych lasach Ameryki Południowej, buduje w koronach drzew gniazda wielkości głowy ludzkiej. W budulcu, w cząstkach ziemi znajdują się nasiona różnych roślin, które w tropikalnym klimacie szybko kiełkują i wyrastają na gnieździe - stąd też mrowiska takie zwie się "mrówczymi ogrodami". Mrówki hurtnice Spotykamy je także w Polsce. Gatunek Lasius fuliginosus buduje gniazda w starym drewnie, chętnie w dziuplach wierzb, tworząc ścianki komór z trocin, piasku i spadzi. Długość robotnic wynosi ok. 5 mm. Pokarm ich stanowią mszyce i spadź. Zapłodniona samica stara się dostać albo do rodzinnego gniazda lub do gniazda pokrewnego gatunku, gdzie toczy walkę z miejscową królową. Mocniejsza królowa pozostaje w gnieździe i składa jaja. Inny gatunek hurtnic (Lasius niger), trochę mniejszy od omówionych i barwy ciemnobrunatnej, prawie czarnej, buduje swoje gniazda pod darnią, czasem pod korą drzew. Zapłodniona samica wraca do gniazda, zimuje tam, a wiosną składa jaja. W gnieździe, w którym przezimowało kilka zapłodnionych samic, dochodzi wiosną do walki, toczącej się do chwili, gdy na placu boju pozostaje tylko jedna królowa-matka. Lasius flavus to hurtnica której osobniki mają długość ok. 4 mm i są barwy bladożółtej. Budują gniazda w ziemi, a ich pokarmem jest spadź mszyc korzeniowych. Zimowe jaja mszyc mrówki przetrzymują w mrowisku, a wylęgłe wiosną mszyce przenoszone są na korzenie roślin i stają się tzw. krowami dla mrówek, które - drażniąc mszyce - powodują wydalanie spadzi. Mrówki budujące gniazda w ziemi, szczególnie hurtnice, mogą stać się utrapieniem w sadzie lub nawet w domu mieszkalnym. Jeśli w trosce o swoje "krowy" założą mrowisko obok korzeni winorośli, porzeczki lub agrestu - mszyce korzeniowe zniszczą krzew. Jeśli więc krzew więdnie, żółknie i wyraźnie zamiera - trzeba go wykopać i spalić, aby zniszczyć mszyce na korzeniach, a pozostały dół dokładnie spryskać środkiem owadobójczym. Jeśli gniazdo znajduje się w drewnianych, zewnętrznych częściach domu czy altany, należy zalać je ciepłym, rozcieńczonym ałunem, odwarem tytoniu lub nawet kilkoma litrami wrzącej wody, a szpary w drewnianej podłodze tarasu, werandy czy altany spryskać płynnym środkiem przeciwko mrówkom.

najmniejsze mrówki w polsce